با تشکر از این گزارش آگاهی بخش و البته تأسف بار . به عقیده من ب.ف وقتی به گفته خودشان مقاله را تا آخر نخوانده اند چطور آن را نقد میکنند؟ اصلا این بحث بر سر امکان بازگرداندن یا بازنگرداندن آثار تاریخی ایران از فرانسه نیست بلکه در مورد وضع وخیم آثار تاریخی ایران در داخل کشور است که هگمتانه یک نمونه از آن می باشد. فرض کنید که همه آثارمان را از فرانسوی ها پس بگیریم ، آیا می خواهیم آنها را نیز به زیر زمین موزه ملی منتقل کنیم که در شرایط بد آنجا از بین برود؟!
به جای این همه حرف های شعاری به فکر راهی برای جلوگیری از تخریب میراث فرهنگی باشیم که هر روز یک خبر بد از آن به گوش می رسد.

جناب الیاسی،

"آقای ب ف که گویا خیلی به اظهار نظر علاقه دارند بهتر است خود را معرفی کنند و پشت نقاب پنهان نشوند." یعنی چه؟ واژۀ "گویا" را هم جنابعالی و هم خانم مرجان خنجر وار بکار برده اید، غافل از آنکه روانشناسان معتبر در مورد احساسات درونی افرادی که از واژه هائی چون "گویا" استفاده می نمایند بسیار قلم فرسوده اند. اگر اظهار نظرهای اینجانب برای جنابعالی ناگوارند، آنها را مطالعه نفرمائید! آیا می توان تصور نمود که جنابعالی ناآگاهید از اینکه "که گویا خیلی به اظهار نظر علاقه دارند" بی ادبی محض است نسبت به اینجانب؟ از چه رو چنین می تازید؟ آیا تصور می فرمائید که اینجانب وقت گرانبهای خود را در اینجا صرف آن می نمایم که فقط اظهار نظری نموده باشم؟! نخیر، اینجانب از شرف یک ملت دفاع نموده ام، که از قرار معلوم حتی نه به خاطر جنابعالی خطور نموده است نه به خاطر خانم مرجان، که نگاشته های اینجانب را بی آزرمانه "نق زدن" نامیده اند.

در مورد "نقاب"، نقابی در کار نیست؛ آنهائی که باید مرا بشناسند (مدیران محترم نشریۀ «جدید آنلاین») می شناسند. اینکه اینجانب که هستم از هیچ اهمیتی بخوردار نیست، تا آنجائی که امور ذکر شده در نظرهایم به منافع شخصی اینجانب و یا منافع یک گروه خاص وابسته نیستند (تشخیص این امور با مدیران ذکر شده است؛ اگر به تصور این مدیران بازگشت آثار باستانی شوش به ایران مرا صاحب مال و منالی می نماید، البته باید از درج نظر های اینجانب خودداری نمایند.)؛ آنچه مهم است آنست که آیا آنچه می نگارم صحیح هستند یا نه. اگر نیستند که هر شخصی قادر به تصحیح آنها خواهد بود.

در مورد کوتاه نویسی، خواهشمندم نظرهای اینجانب را که به هر دلیلی مطالعه شان باعث کسالت خاطرتان می شوند مطالعه نفرمائید. مدت هاست که بجز موارد بسیار خاصی اینجانب دیگر در صفحه های «جدید آنلاین» به نگاشتن نظر نمی پردازم. امیدوارم که بر خود فائق آمده و حتی در این موارد خاص نیز دیگر ننگارم، چه که بسیار مشهود است که خاطر عده ای را با این نظرها می آزارم.

در مورد سخیف بودن آنچه "سخنان آقای حسینی" می نامید، یک، «سخیف» در اینجا یعنی زشت، دون (اگر صفت "سخیف" در مورد یک شخص بکار رود، آنگاه معنی تنگ خردی و سبک عقلی می رساند). دو، نظر به این معنیِ ذکر شده، آیا "آن آثار را دیگر نمی‌توان به ایران بازگرداند" سخیف نیست؟ پاسخ جناب آقای حسینی را در مورد این نظر و پاسخ اینجانب به پاسخ ایشان را مطالعه بفرمائید تا پی برید که بدون هیچ شک و شبهه "آن آثار را دیگر نمی‌توان به ایران بازگرداند" سخیف است. آیا "آنها طبق قرادادهای رسمی با دولت ایران به فرانسه منتقل شدند" سخیف نیست؟ این با در نظر گرفتن این حقیقت که جناب حسینی اگر بیشتر از دیگران ندانند کمتر نمی دانند که "قراردادهای رسمی" ذکر شده بوسیلۀ ایشان دارای شرایطی بودند که به هیچکدام از آنها وقعی گذارده نشد مگر خروج اشیاء تاریخی که به ملت ایران تعلق داشتند، و کماکان دارند، از سرزمین ایران. آیا "زیرا کنوانسیون ۱۹۷۰ یونسکو مبنی بر "جلوگیری از ورود و صدور و انتقال مالکیت غیرقانونی اموال فرهنگی" مثل هر قانون دیگری عطف به ماسبق نمی‌شود" سخیف نیست؟ این باز با در نظر گرفتن این حقیقت که (همانگونه که در نظر قبلی ام، خطاب به جناب حسینی، به آن پرداخته ام) در متن اصلی کنوانسیون ۱۹۷۰ یونسکو عبارت "عطف به ماسبق" اصلاً وجود خارجی ندارد!

جناب محمود الیاسی، اگر اینجانب خشمگبنم، که هستم، این نه بخاطر یک امر شخصی است، بلکه بخاطر آنکه حتی وزیر کابینۀ دولت ایران، آقای حمید بقائی، چندی پیش مشابه اظهارات بی اساس بالا را در مقابل دوربین تلویزیون انگلیسی زبان «پرس تی وی» بیان داشتند. به ایران قسم که اگر قدرت لازم را دارا بودم، با شنیدن اظهارات سخیف آقای بقائی ایشان را فی الفور از سمتشان اخراج می نموم. ایشان با آن گفتارشان مرا بسیار یاد آور حاج میرزا آقاسی شدند.

قابل ذکر است که آن روزگاری که فرانسویان آثار تاریخی ما را بیغما می بردند تا آنها را "برای ما" "شرقی‌های جهان سومی" "بی عرضه" نگاه دارند، در کونگو، مصر، هندوچنین و بسیاری از نقاط دیگر دنیا مشغول انجام هرگونه جنایات بودند. آن شخصی که ادعای ایرانی بودن می نماید و با خاطر خوش می نگارد که "آفرین به فرانسوی‌ها که این چیزها را برای ما – شرقی‌های جهان سومی - حفظ کردند و الا خودمان عرضه نداریم" (نگاشتۀ متعفنی که متأسفانه نقل قول گردیده است)، هیچ نمی داند، نه از تاریخ ایران، نه از تاریخ جهان! "شرقی های جهان سومی" را ابداع نمودند و در مغز های خالی ما انسان های طوطی صفت کوفتند، تا جائی که در قرن بیست و یکم ما خود را "شرقی های جهان سومی" و "بی عرضه" می نامیم. منتقد فرهنگی و نظریه پرداز فلسطینی - آمریکایی، مرحوم پرفسور ادوارد سعید، در این باره مشاهدات فراوانی دارند و اگر ما ایرانی ها بیشتر وقت صرف مطالعه می نمودیم تا صرف گفتگوهای پوچ در مورد قرمه سبزی و بادمجان پلو، و فسنجان، و ...، امروز آنهائی نبودیم که هستیم. مشاهده بفرمائید که از جمله جنابعالی اینجانب را در این صفحه به صلابه کشیده اید که چرا اینجانب به اسب جناب حسینی گفته ام قاطر، و این با در نظر گرفتن این حقیقت که امروز بیش از هفتاد میلیون ایرانی که قدرت مالی آنرا ندارند که به فرانسه سفر تفریحی نمایند، از دیدن اشیائی که میراث فرهنگی آنهاست محرومند. در مورد خود شخص اینجانب، بودن این آثار باستانی در اروپا و امریکا به نفع اینجانب است، چه که خود ساکن اروپا می باشم.

بسیار متأسفم از آنکه هم جنابعالی و هم خانم مرجان امور مهمی را که مربوط به یک ملت شریف می شوند بکناری نهاده اید و خود را مشغول شخص اینجانب و اظهار نظر های شخصی اینجانب نموده اید؛ فرع را به سینه می فشارید، و اصل را به گوشه ای انداخته اید -- آن آثار باستانی شوش همه به یک طرف، و "نفاب" بر صورت "ب.ف." به طرف دیگر! واقعاً چه باید گفت؟ چه می ماند که گفته شود؟

آن که بر خاک در میکده جان داد کجاست
تا نهم در قدم او سر و پیشش میرم

درپایان، به اطلاعتان می رسانم که این آخرین نظر اینجانب در این صفحه خواهد بود.

با احترام،

ب.ف.

۱. آقای ب ف که گویا خیلی به اظهار نظر علاقه دارند بهتر است خود را معرفی کنند و پشت نقاب پنهان نشوند.
۲. اگر ایشان کوتاهتر بنویسند خواندنش راحت خواهد بود.
۳. کسی که سخنان آقای حسینی را سخیف می خواند نمی تواند از این که گفته می شود نق می زنند از کوره در رود و دیگران را به بی ادبی متهم کند.

(دنبالۀ نظر قبلی)
البته فرانسه می تواند ادعا نماید که با پرداخت مبالغی (بخوانید باج) به افرادی، اشیاء مورد نظر بطور قانونی از ایران خارج شده اند، ولی مهم اینست که طرفین قرارداد چه کسانی بوده اند. آیا دولت فرانسه می تواند مدارکی به امضاء و مهر ناصرالدین شاه و همچنین به امضاء و مهر مظفرالدین شاه ارائه نماید دال بر مواففت این افراد بر خروج اشیاء مورد نظر از ایران؟

ماده 4 بند (c) (همچون ماده 13 بند (d)) کنوانسیون ۱۹۷۰ یونسکو در مورد اشیاء کشف شده بوسیلۀ فرانسویان در ایران کاربردی ندارد! در این بخش از عهدنامه به وضوح کامل از «the competent authorities of the country of origin» نام برده شده است. ظل السلطان و جیره خواران او را نمی توان در جرگۀ اینچنین افراد دانست. در ضمن، نظر جنابعالی را به ماده 15 این عهدنامه جلب می نمایم؛ بر اساس این ماده، عضویت در عهدنامۀ ۱۹۷۰ یونسکو هیچیک از حقوق معین شده در قرارداد های ما بین کشورهای عضو را ملغی نمی دارد (چه آن قراردادهائی که در گذشته منعقد شده اند، و چه آن قراردادهائی که در آینده منعقد می شوند).

سه، در مورد " كنوانسيون يونيدروآ"، مهم اینست که مجلس مقننۀ ایران چه رویگردی به این کنوانسیون دارد. طرف های اصلی تمامی قرارداد های بین المللی مجالس مقننۀ کشور های شرکت کننده در قرارداد می باشند.

چهار، عبارت "عطف بماسبق" (چه شدنش و جه نشدنش) وجود خارجی در عهدنامۀ ۱۹۷۰ یونسکو ندارد. تنها در بخشِ «Declarations and Reservations» این عهدنامه، ایلات متحده امریکا در هنگام امضاء این عهدنامه چنین اظهار داشته است:

"The United States understands the provisions of the Convention to be neither self-executing nor retroactive."

این برداشتِ خاص از عهدنامۀ مورد نظر نمی تواند لزوماً برداشت ایران از آن باشد؛ ایران بعنوان یک عضو مستقلِ عهدنامۀ مورد نظر تنها مواد ذکر شده در متن اصلی عهدنامه را پذیرفته است، نه آنچه دیگر اعضاء در حاشیۀ آن نگاشته اند. البته ایران باید در روابطش با کشورهای دیگر برداشت های خاص آنها را از مواد عهدنامه های بین المللی مد نظر خود قرار دهد.

در پایان، اینجانب دارای هیچگونه تخصص حرفه ای در امور حقوقی نمی باشم. بر این باورم که دانشمندان و استادان حقوق در دانشگاه های معتبر دنیا، بخصوص ایران، باید به مسائل حقوقی مرتبط با امور ذکر شده در بالا توجه خاص معطوف دارند. برای مثال، چند دانشجوی ممتاز دکتری در رشتۀ حقوق باید دربارۀ این مسائل تحقیق و تأمل نمایند و دربارۀ آنها تز دکتری بنگارند. اگر حقی دریافتنی است، آنرا فقط با تکیه بر اساس دانش حقوق ملل و بین الملل می توان دریافت.

با احترام،

ب.ف.

خانم مرجان،

صرف نظر از آنکه با "نق زدن" نامیدن نگاشته های اینجانب سرکار بسیار بیش از حدتان پای از حیطۀ ادب برون نهاده اید، آیا واقعاً توقع داشتید که در بخش نظرات یک مقالۀ "آنلاین" راه حلی در مورد یکی از غامض ترین مسائل حقوقی دو قرن گذشته را بیابید؟ اگر نه چنین است، که نمی تواند باشد، قصد سرکار فقط ابراز یک بی ادبی نسبت به اینجانب در این مکان عمومی باید بوده باشد، برخاسته از حسی که بر دل نحیفتان سنگینی می نموده است، که بسیار باعث تأسف است.

ادب چیزیست بیرون از دل و جان
ادب مر دوستدار سرّ جانان

همه اندر ادب باید نمودن
در کل با ادب باید گشودن
(عطار نیشابوری)

ب.ف.

(دنبالۀ نظر قبلی)
3- برخي ايرادات و ابهامات موجود در كنوانسيون 1970 موجب شد كه يونسكو در 1995ميلادي معاهده ديگري موسوم به " كنوانسيون يونيدروآ" (UNITROIT) را به منظور يكسان سازي سيستم حقوقي و قوانين داخلي كشورهاي عضو كنوانسيون 1970 به تصويب برساند تا از آن طريق روند استرداد اموال فرهنگي- تاريخي را تسهيل كند و شتاب ببخشد. هنگام تصويب اين كنوانسيون، كشورهايي مانند ايران، يونان، تركيه، مصر، مكزيك و... كه آثار تاريخي‌شان طي يكي دو قرن اخير به يغما رفته، خواهان عطف بما سبق شدن كنوانسيون شدند اما اين تلاش با مخالفت شديد گروه كشورهاي غربي روبرو شد و مقرر گرديد كه كنوانسيون صرفا شامل مواردي ‌شود كه بعد از لازم‌الاجرا شدن آن واقع شده است. (فصل چهارم، ماده 10، بند 1)

اين كه مصر و ايران به ترتيب در سال‌هاي 1973 و 1974 به كنوانسيون استرداد اموال فرهنگي پيوستند اما فرانسه در 1997 بدان پيوست، نشان مي دهد كه كشورهاي غربي تا حصول اطمينان نسبت به اين كه اموال موجود در موزه‌هايشان با خطر استرداد مواجه نخواهد شد، حاضر به پذيرش تعهدات بين‌المللي نشدند.

4- جدا ازعطف بماسبق شدن يا نشدن كنوانسيون 1970 ساز و كار اين كنوانسيون براي استرداد اموال فرهنگي، مذاكره طرفين از مجاري ديپلماتيك است كه به نوبه خود اجراي مفاد معاهده را تابعي از متغير روابط سياسي قرار مي دهد. طبق ماده 17 نقش يونسكو در اين بين، به ارايه كمك‌هاي فني (بند1)، ارايه پيشنهادهايي به دولت‌هاي متعاهد (بند4) و همكاري براي حصول توافق بين آن‌ها (بند5) محدود مي‌شود. براي نمونه مي توان به موضوع استرداد الواح تخت جمشيد از آمريكا اشاره كرد. هر دو كشور عضو كنوانسيون 1970 هستند؛ ايالات متحده اماني بودن الواح نزد دانشگاه شيكاگو را پذيرفته و دانشگاه مزبور براي استرداد آن‌ها اعلام آمادگي كرده است اما قطع روابط ديپلماتيك دو كشور و از آن مهم تر مناقشات سياسي موجود، چشم انداز بازگرداندن اين آثار را تيره ساخته است.

جناب ب.ف

اگر شما ساز و كار حقوقي ديگري براي بازگرداندن آثار تاريخي ايران از موزه‌هاي آمريكا و اروپا سراغ داريد، خوشحال مي شوم كه ما را از آن آگاه فرماييد.

کاربر گرامی،

آیا می توانید بفرمائید در کجا اینجانب حتی کلمه ای در مورد کیفیت نگاهداری میراث فرهنگی در ایران (چه خوب و چه بد) سخنی رانده ام که جنابعالی حکم بر "بیگانه" بودن اینجانب "با شرایط نگهداری آثار و بناهای تاریخی در ایران" داده اید؟ بعلاوه، در کجا اینجانب اصلاً مقایسه ای نموده ام که جنابعالی ازعبارت "قیاس مع الفارغ" استفاده نموده اید؟ مبنای هر آنچه که در نظر اولم در این صفحه نگاشته ام، مسألۀ خود باوریست، که متأسفانه جمع کثیری از ایرانیان محترم فاقد آن بنظر می رسند.

در مورد "شرایط نگاهداری آثار و بناهای تاریخی در ایران"، آیا مگر جز این است که این شرایط بوسیلۀ در حدود هشتاد میلیون مردم ساکن ایران تعیین می شوند؟ بر این باورم که جنابعالی تصور می فرمائید که در کشور های خارجی افراد خارجی، نه افراد ساکن این کشورها، از بنا های تاریخی شان نگاهداری می نمایند. ما در ایران احتیاج مبرم به فرهنگ سازی در مورد بسیاری از امور داریم. برای مقایسه، در کشور های اروپائی افراد در حدود ۲۰% مالیات بر ارزش افزوده می پردازند (در فرانسه برای بعضی از اجناس و خدمات این مقدار به ۲۵% می رسد). در ایران زمانی که دولت ۳% (سه درصد) مالیات بر ارزش افزوده مقرر می نماید، بازاریان اعتصاب می نمایند و چنانکه مشاهده نمودیم، اجرای قانون را با این اعتصاب به تعویق می اندازند. آیا تصور می فرمائید که دولت مالیاتِ دریافت نشده را می تواند به پول نقد تبدیل نماید و سپس آنرا صرف نگاهداری میراث فرهنگی نماید؟ (البته می تواند، با چاپ نمودن اسکناس های بدون پشتوانه، که به رشد تورم می انجامد.) متأسفانه ما ایرانیان بر این باور نا صوابیم که در خارج از ایران همه چیز به خودی خود خوب است. قابل ذکر است که برای مثال درصد درآمد دولت فرانسه از محل مالیات بر ارزش افزوده تقریباً همان مقدار است که در صد درآمد دولت ایران از محل فروش نفت. البته جای هیچ تعجب نیست که با این اوصاف، در کشورهای "خارجی" از جمله از میراث فرهنگی بخوبی نگاهداری می نمایند. ایرانیان عزیز هرگاه در مورد مشکلات ایران سخن می رانند، ناخودآگاه همواره از افعال مجهول استفاده می نمایند و یا اینکه "حکومت کمر همت به نابودی ... این کشور بسته است" (برای مثال، ... = تاریخ و فرهنگ و میراث). این یکی از نشانه های بارز تأثیرات ناصواب استعمار فرهنگی دویست سالۀ ماست که در نظر اولم به آن اشاره نمودم.

با احترام،

ب.ف.

جناب آقای حمید رضا حسینی،

بناگاه بخاطر آوردم که آنچه جنابعالی در مورد "کنوانسیون ۱۹۷۰ یونسکو" در متن بالا نگاشته اید همان است که اخیراً اینجانب خود در یک مصاحبۀ مطبوعاتی از دهان آقای حمید بقائی شنیدم. در آنروز نیز چون امروز خشم بر من مستولی گشت، و چقدر بر من خوش آمد که در اواخر اردیبهشتماه امسال، ۱۳۹۰، به حکم دیوان عدالت اداری کشور، جناب بقائی به علت "تخلفات در سمت ریاست سازمان گردشگری" به مدت چهار سال از هرگونه خدمت دولتی انفصال یافت. از مبنای حکم دیوان عدالت اداری کشور بی اطلاعم، ولی آنچه ایشان در مصاحبۀ مطبوعاتی مورد نظر بیان داشت باید ایشان را الی الابد از دارا بودن هرگونه مقام دولتی محروم می نمود، چه که یک وزیر کابینه باید با متن کامل تک تک عهدنامه های بین المللی آشنائی دقیق داشته باشد، بخصوص هنگامی که این وزیر تصمیم بر اظهار نظر در مقابل مطبوعات را دارد (حتی بی ارزش ترین اظهار نظر های مطبوعاتی وزیران کابینۀ امروز می توانند تأثیرات فراوان بر تصمیم گیری های دادگاه های بین المللی در آینده داشته باشند).

با احترام,

ب.ف.

جناب آقای حمید رضا حسینی،

گزارش کنونی جنابعالی را تا بخش

"آن آثار را دیگر نمی‌توان به ایران بازگرداند. [...] مثل هر قانون دیگری عطف به ماسبق نمی‌شود."

مطالعه نمودم، ولی با دیدن بیانات سخیفی چون

"آن آثار را دیگر نمی‌توان به ایران بازگرداند"،
"آنها طبق قرادادهای رسمی با دولت ایران به فرانسه منتقل شدند" و
"زیرا کنوانسیون ۱۹۷۰ یونسکو مبنی بر "جلوگیری از ورود و صدور و انتقال مالکیت غیرقانونی اموال فرهنگی" مثل هر قانون دیگری عطف به ماسبق نمی‌شود"

از فرط خشم خود را دیگر قادر به مطالعۀ بخش های بعدی آن نیافتم. اجازه بفرمائید که تنها به این حقیقت غیر قابل انکار اشاره نمایم که رجوع جنابعالی به "کنوانسیون ۱۹۷۰ یونسکو" در بحث اشیاء مسروقۀ شوش بر هیچ پایۀ قانونی قرار ندارد! آیا جنابعالی در رشتۀ حقوق بین المللی صاحب نظر می باشید که چنین سخاوتمندانه از جیب ملت ایران به فرانسویان می بخشید؟! ساده تر، آیا جنابعالی متن کنوانسیون مورد نظر را حتی برای یکبار مطالعه نموده اید که بر مسند قضاوت نشسته و در انظار همگان اظهار نظر قانونی می نمائید؟ از آنچه نگاشته اید چنین بر می آید که پاسخ به این سؤال ها به یقین منفی است.

واقعاً باید خون گریست که استعمار فرهنگی دویست سالۀ ما، ما را به موجوداتی تبدیل نموده است که همچون یکی از خوانندگان مقالۀ جنابعالی در مورد آثار به سرقت رفتۀ شوش چنین وقیحانه می نگاریم که "آفرین به فرانسوی‌ها که این چیزها را برای ما – شرقی‌های جهان سومی - حفظ کردند و الا خودمان عرضه نداریم"! آیا قابل تصور است که یک شخص مورد تجاوز قرار گرفته به شخص متجاوز آفرین و صد آفرین بگوید؟! انسانی که حتی یک کتاب تاریخ چند صفحه ای در مورد ایران و شرق را مطالعه نموده باشد، از ابراز چنین چرندیات تاریخی خجل خواهد بود. یک ایرانی باید حد اقل با تاریخ ایران آگاه باشد؛ ایرانی بودن که تنها در قلب نیست، بلکه برای بخش اعظم در مغز، و مغز خالی از حقائق تنها به اباطیل و لاطائلات می پردازد.

با احترام، ولی با قلبی آکنده از اندوه،

ب.ف.