مجسمۀ بوسه که چندی پیش در موزۀ تیت مدرن بریتانیا به تماشا گذاشته شده، از مهم‌ترین آثار اگوست رودن، مجسمه‌ساز بزرگ فرانسوی و از شاهکارهای هنری جهان است. داستان خلق این مجسمه و چگونگی ورود آن به مجموعۀ شاهکارهای هنری موزۀ تیت بریتانیا، بسیار جذاب و شنیدنی است.

رودن یکی از برجسته‌ترین هنرمندان مدرن است. وی با ارزش‌های منجمد و قالبی هنر قرن نوزدهم در ستیز بود و می‌خواست هنر مجسمه‌سازی را متحول کند.

رودن به عنوان هنرمندی رئالیست با ترسیم اندام انسانی به صورتی دقیق و واقعی، سعی داشت با نمایش عضلات و جزئیات پیکر انسانی، احساسات درونی او را در اثر خود بازتاب دهد. نمونۀ برجستۀ این تلاش را می‌توان در مجسمه‌های "بوسه" و "انسان متفکر" او مشاهده کرد.

مجسمۀ بوسه نمونه‌ای از تسلط رودن بر کالبد انسان و مهارت شگفت‌انگیز او در خلق جزئیات پیکر انسانی است.

در سال ۱۸۸۰ رودن در سن چهل‌سالگی، سفارشی برای ساخت یک یادبود برنزی به عنوان درِ ورودی موزۀ جدیدی در پاریس دریافت کرد. وی این یادبود هنری را با الهام از کتاب برزخ دانته و شخصیت‌های آن، خلق کرد و آن را "دروازه‌های جهنم" نامید.

از جملۀ این شخصیت‌ها، زوج تراژیک و عاشق کتاب دانته، یعنی پائولو مالاتستا و فرانچسکا ریمینی بودند که رودن بعدها در مجسمۀ بوسه نیز دوباره آنها را بازآفرینی کرد.

فرانچسکا ریمینی اشراف‌زاده‌ای بود که در سال ۱۲۷۵ به دلایل سیاسی به همسری جیووانی مالاتستا، فرزند و وارث لرد ریمینی درمی‌آید. اما عاشق پائولو، برادر شوهر خود می‌شود و رابطۀ عاشقانه‌ای با او پیدا می‌کند. جیووانی به این رابطۀ پنهانی پی می‌برد و هردو را با شمشیر به قتل می‌رساند. دانته در برزخ نشان می‌دهد که چگونه عشق میان این دو نفر با خواندن داستان عاشقانۀ لانسلو و گوئنه ویر شعله‌ور می‌شود. اما این عشق نیز مثل اغلب عشق‌های پرشور کلاسیک، سرانجام شیرینی ندارد و باید به فرجامی تراژیک منتهی شود.

رودن پس از خلق این اثر هنری، تصمیم گرفت آن را در اثر مستقل و مجزایی بازسازی کند.

مجسمۀ بوسه که اکنون در تیت مدرن به تماشا گذاشته شده، اندازه‌اش اندکی از پیکر طبیعی انسان بزرگ‌تر است و یکی از سه مجسمه‌ای است که رودن آن را با الهام از داستان عاشقانه و تراژیک دانته ساخته‌است.

نخستین مجسمه از این مجموعۀ سه‌گانه ابتدا در سال ۱۸۸۸ از طرف دولت فرانسه به او سفارش داده شد. ده سال بعد که رودن این مجسمه را تکمیل کرد، در پاریس به نمایش گذاشته شد، از آن ستایش شد و شد و مایه اعتباربیشتر رودن شد.

پس از آن، ویلیام روتنستین، هنرمند بریتانیایی، از جملۀ کسانی بود که با دیدن مجسمۀ رودن عاشق آن شد و به یکی از دوستان هنردوستش که کلکسیونر آثار هنری بود، توصیه کرد از رودن بخواهد نمونۀ دیگری از آن را برایش بسازد و این مجسمه‌ای که اکنون در گالری تیت به تماشا گذاشته شده، در واقع همان مجسمه‌ای است که به سفارش ادوارد پری وارن، مجموعه‌دار آمریکایی و دوست ویلیام روتنستین ساخته شد.

وارن از رودن خواست که آلت تناسلی مرد را در مجسمۀ بوسه همانند مجسمه‌های یونان باستان، به طور کامل و بدون پرده‌پوشی، خلق کند و رودن در مقابل دریافت ۲۰۰۰۰ فرانک فرانسه این مجسمه را دوباره ساخت.

اما مجسمۀ بوسه بعد از تکمیل و انتقال آن به بریتانیا، هرگز در انظار عمومی قرار نگرفت. در سال ۱۹۱۴ وارن، مجسمه بوسه را به شورای شهر لوئیس (در منطقۀ ساسِکس انگلستان) قرض داد تا در سالن شهرداری این شهر به نمایش بگذارد، اما برهنگی و بی‌پروایی جنسی مجسمه برای مردم عادی آن زمان قابل درک نبود و خشم و اعتراض آنها را برانگیخت. واکنشی که اگرچه امروز و با معیارهای امروزی عجیب به نظر می‌رسد، اما با توجه به فرهنگ عمومی آن زمان، کاملاً طبیعی بود.

با شروع جنگ جهانی اول، سربازان به شهرداری لوئیس هجوم آورده و مجسمه را با برزنت پوشانده و به اصطبل خصوصی وارن منتقل کردند.

بعد از مرگ وارن، این مجسمه به حراج گذاشته شد، اما کسی توانایی خرید آن را نداشت. تا این که در سال ۱۹۵۲ موزۀ تیت بریتانیا از مردم خواست تا با اهدای مبلغی، این موزه را در خرید این مجسمه برای مجموعه آثار ارزندۀ هنری آن یاری رسانند. سرانجام این موزه موفق شد این مجسمه را به مبلغ ۷۵۰۰ پوند خریداری کند.

مجسمۀ بوسه امروز نه تنها شاهکاری هنری از یک هنرمند بزرگ است که عشقی زمینی و جسمانی را از مرمر تراشیده و جاودانه ساخته، بلکه الهام‌بخش بسیاری از هنرمندان بزرگ قرن بیستم، از جمله مارسل دوشان و کاملیا پارکر بوده‌است.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب