اداره ملی حفاظت از محیط زیست افغانستان اعلام کرده است که در کابل به طور متوسط هر نفر روزانه ۴۰۰ گرم کثافت (زباله و فاضلاب) تولید می کند که با توجه به جمعیت بیش از چهارونیم میلیونی این شهر، روزانه بیش از ۱۸۰۰ تن (معادل ۱۷۰۰ متر مکعب) کثافت تولید می شود. اما شهرداری توانایی انتقال فقط ۴۰۰ - ۵۰۰ متر مکعب آن را دارد و در نتیجه روزانه تقریباً ۱۲۰۰ متر مکعب آن در سطح شهر انباشته  و یا در هوا پراکنده می شود.

بر اساس تحقیقی که این اداره به کمک یک نهاد تحقیقاتی آمریکایی انجام داده در حال حاضر ذرات کوچک سمی در فضای این کشور هفت برابر بیشتر از کشورهای دیگر جهان است، تقریباً ۸۰ درصد امراض و بیماری ها در میان مراجعین به بیمارستان ها و مراکز درمانی ناشی از آلودگی محیط زیست از جمله آلودگی هواست و میزان آلودگی هوا ۳ برابر بیشتر از حداکثر میزان آلودگی  مجاز (در دیگر شهرهای جهان) است.

آقای داد محمد بهیر معاون فنی اداره ملی محیط زیست افغانستان ضمن بیان این مطلب می گوید که بر اساس استانداردهای جهانی هم اکنون شهر کابل قابل سکونت نیست و اگر این میزان آلودگی در کشورهای پیشرفته جهان می بود وضعیت فوق العاده اعلام می شد و مدارس و ادارات دولتی تعطیل می شدند و یا ساکنان آن باید از آن جا مهاجرت می کردند.

منابع آلودگی

بر اساس آمارهای موجود ۷۰ درصد آلودگی هوا در شهر کابل از تردد موترها (خودروها) ناشی می شود و ۳۰ درصد دیگر از سوزاندن زباله ها، لاستیک ها، فاضلاب و گرد و خاک آلوده نشأت می گیرد.

بیشتر این موترها کهنه، فرسوده و دارای نقص فنی هستند که اکثراً دست دوم وارد می شوند و سیستم تصفیه کننده مواد سوخت در این موترها نصب نشده یا از بین رفته است. همچنین به علت قیمت نسبتاً ارزان آنها روز به روز به تعداد آنها افزوده می شود.

بر اساس آمار این اداره، در حال حاضر بیشتر از ۷۰۰ هزار موتر در شهر کابل رفت و آمد می کنند و ماهانه بیش از ۹هزار موتر جدید وارد جاده های این شهر می شود.

همچنین به علت نبودن یا اجرا نشدن قوانین ترافیکی موثر هیچ گونه برخوردی با آلوده کنندگان هوا و محیط زیست صورت نمی گیرد و بدین ترتیب این شهر به نمایشگاه بزرگی از موترهای کهنه دیگر کشورها تبدیل شده است.

دلیل عمده دیگر، کیفیت پایین و غیراستاندارد سوخت مصرفی موترهای سبک و سنگین است که پس از مصرف، ذرات کوچکی سمی، از جمله سرب را به هوا پراکنده می کنند.

در کابل سیستم کانالیزاسیون شهری وجود ندارد، محل اصلی تهیه آب آشامیدنی هنوز چاه هاست، و هنوز برای انتقال فاضلاب از روش قدیمی حمل با گاری و فرغون استفاده می شود که با توجه با آسفالت نبودن و هموار نبودن قسمت اعظم کوچه پس کوچه های شهر همیشه مقداری از آنها بیرون می ریزد و ضمن ایجاد بوی نامطبوع پس از خشک شدن با باد به هوا بلند می شود.

فقر، سطح پایین فرهنگ شهر نشینی، فرهنگ بهداشت محیط و ضعف ملموس دولت در ارایه راهکارهای مناسب برای محافظت از محیط زیست از دیگر عوامل آلودگی محیط زیست از جمله هواست.

زغال سنگ و چوب به عنوان مهم ترین ماده سوختی و حتی سوزاندن لاستیک و زباله در منازل، حمام های عمومی، قهوه خانه و رستوران ها و کارخانه های کوچک و بزرگ داش (کوره های آجرپزی) هم گویا قرار نیست با سوخت بهتری جایگزین شود.

رودخانه کابل که در طول شهر از غرب به شرق کشیده شده و می توانست یکی از جلوه های زیبایی شهر باشد هم اکنون به یکی از منابع اصلی آلودگی محیط زیست بدل گشته و روز به روز وضعیت آن اسفبارتر می شود.

به باور برخی کارشناسان، خشکسالی های اخیر در افغانستان و قطع جنگل ها از سوی ساکنان محل و فرماندهان محلی در ولایت های مختلف و قاچاق آنها به کشور پاکستان نیز صدمه بزرگی به فضای سبز و در کل محیط زیست وارد کرده است.

کمبود فضای سبز در این شهر به حدی محسوس است که در تمام شهر حتی یک پارک تمیز و سرسبز را نمی توان یافت.

گزارش مصور این صفحه، روایت نابسامانی محیط زیست در شهر کابل از زبان علی حسن زاده، فعال محیط زیست است که مینا شایسته آن را تهیه کرده است.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب