آزاده حسینی

همه جا شلوغ شده است. مردم دسته دسته در گروه‌های سنی مختلف در حال حرکت هستند. خیابان‌های اطراف همه بسته‌اند. برعکس اکثر اوقات، هوای لندن آفتابی و صاف است که یک نسیم ملایم آن را دلپذیرتر کرده است. به دنبال مردم راه می‌افتم. کوچه‌ها و خیابان‌های فرعی محلۀ ناتینگ هیل لندن را رد می‌کنم. از دور صدای موسیقی می‌آید که هر لحظه نزدیکتر می‌شود.

پلیس‌ها برای حفظ امنیت همه جا هستند و مردم را هدایت می‌کنند. فکر می‌کنم، بعد از پیمودن یک مسیر طولانی به مقصد رسیدم. خیابانی نسبتاً عریض که مملو از ماشین‌های بزرگ و دکه‌های فروش غذا، نوشیدنی و لباس است. از هر گوشۀ خیابان صدای موسیقی شنیده می‌شود که انسان را سر کیف می‌آورد. بعد از یک ساعت، گروه‌های مختلف با لباس‌های رنگی در قالب یک کاروان چند کیلومتری شروع به حرکت می‌کنند. موسیقی لاتین و آفریقائی همه را به وجد آورده و اغلب مردم در حال رقص و پابکوبی هستند. به جرأت می‌توان گفت که از همۀ نژادهای دنیا در این محله گرد هم آمدند.

کاروان شادی ناتینگ هیل سالانه به طور تقریبی بیش از دو میلیون گردشگر را به شهر لندن انگلستان می‌کشاند. این جشن هر ساله در آخرین یکشنبه و دوشنبۀ ماه اوت توسط اهالی کشورهای حوزۀ کارائیب و به خصوص کشور ترینیداد و توباگو برگزار می‌شود که از دهۀ ۱۹۵۰ میلادی بدین سو ساکن محلۀ ناتینگ هیل لندن هستند. این مراسم، دومین کارناوال خیابانی بزرگ دنیاست.

این جشن که برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ در سالن سنت پانکراس لندن برگزار شد، در واقع، پاسخی به حملات نژاد پرستانه علیه اهالی سیاه پوست ناتینگ هیل بود. با این که آن جشن در محیط بسته انجام گرفت، استقبال مردم از آن بسیار خوب بود. کاروان شادی برای دومین بار در سال ۱۹۶۴ و این بار به صورت یک جشن خیابانی راه افتاد.

در واقع، ایدۀ برگزاری این جشن را کلودیا جونز مطرح کرد که خیلی‌ها او را به عنوان مادر کارناوال ناتینگ هیل می‌شناسند. در دهۀ ۱۹۸۰، به دلیل درگیری‌های خشونت باری که بین جوانان کارائیبی و پلیس به هنگام مراسم رخ داد، تعداد زیادی از روزنامه‌های لندن خواهان ممنوعیت این جشن شدند. با این حال، کارناوال با حمایت تعدادی از مسئولان بلند پایۀ دولت بریتانیا، از جمله شاهزاده چارلز، ولیعهد این کشور، به حیات خود ادامه داد.

در سال‌های اخیر، برگزار کنندگان کاروان شادی ناتینگ هیل از آزادی بیشتری نسبت به گذشته برخوردارند. با توجه به وسعت این جشن، کن لیوینگ استون، شهردار پیشین لندن، پیشنهاد داد که این کارناوال در‌هایدپارک، بزرگترین پارک لندن برگزار شود که با آن موافقت نشد. دلیل عمدۀ آن، از دست دادن هویت اصلی این کارناوال، یعنی همان محلۀ ناتینگ هیل بود. ناگفته نماند که برگزاری این کارناوال برای اقتصاد دولت بریتانیا بسیار سودمند بوده، تا حدی که در سال ۲۰۰۳؛ ۹۳ میلیون پوند وارد خزانۀ کشور کرد.

با این حال، آنچه که بیش از هر چیز این کارناوال را با اهمیت می‌کند، بعد هویتی و فرهنگی آن است. برگزاری کاروان‌های شادی جزئی از فرهنگ اهالی کارائیب است. در واقع، آنان با برگزاری کارناوال در شهری مثل لندن، به گونه ای اعلام موجودیت می‌کنند. شهر لندن به ویژه در دهۀ اخیر شاهد ورود سیل عزیم مهاجران از نقاط مختلف دنیا بوده است که به جرأت می‌توان گفت، بسیاری از آنان اگرچه ظاهراً تلاش کرده‌اند هویت خود را حفظ کنند، ولی با این حال با فرهنگ غربی درآمیخته‌اند. کاروان شادی ناتینگ هیل به گونه‌ای فریاد یکی از همین خرده فرهنگ‌هاست که می‌خواهند هویت خود را حفظ کند.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب