آب و خاک همواره در جایی که آب یا خاک تمام می‌شود دیدار می‌کنند اما آن دیدارها معمولا در نواحی کوهستانی نیست. کمتر اتفاق می‌افتد وقتی اقیانوس یا دریا به ساحل می‌رسد در ناحیه‌ای کوهستانی در کنار کوه‌ها آرام بگیرد. اما در اینجا در ناحیه‌ای که به بیگ‌سور معروف است و از کاخ ویلیام هرست در سن سیمون تا شهر کارمل در حدود ۹۰ مایل ادامه دارد، اقیانوس آرام به بدنه کوه‌های لس پادرس می‌خورد و موج می‌گیرد و بلند می‌شود و کف بر لب می‌آورد و به محل اصلی خود باز می‌گردد و آرام می‌گیرد. در این برخورد، آب در بسیاری از نواحی پودر می‌شود و مه سفید رنگی تمام فضای ساحل را پر می‌کند. خلاصه منظره بدیعی به وجود می‌آرود که از زیبایی بی‌حدی برخوردار است و توصیف ناپذیر می‌نماید و شیفتگان بسیار دارد. گردشگران از نقاط مختلف آمریکا و تابستان‌ها از اروپا هم، به دیدارش می‌شتابند و در مکان‌هایی که برای استراحت ساخته‌اند اقامت می‌کنند و از کوه‌های پوشیده از جنگل از یک سو و دریای بیکران از سوی دیگر لذت می‌برند.

بیگ‌سور در فاصله ۱۵۰مایلی سان‌فرانسیسکو و ۳۰۰ مایلی لس آنجلس جای شگفتی است و همانطور که دربارۀ آن گفته اند محل "با شکوه ترین دیدار کوه و دریا" ست. و هنری میلر، نویسنده بزرگ امریکایی، درباره بیگ‌سور گفته است : "این چهرۀ زمین است آنطور که خالقش قصد آفریدن داشت".

جاده‌ای که از ناحیه می‌گذرد و ساخت آن در ۱۹۲۰ شروع شده و حدود ۱۸ سال به طول انجامیده است، درست مانند جاده چالوس در ایران افتخار راه‌سازی به حساب می‌آید. زیرا جاده از همان اول در ناحیه کوهستانی پر پیچ و خمی بر کوه سوار می‌شود و ساختن آن کار آسانی نبوده است. از آنجا که درست مانند جاده چالوس باریک و کم عرض است رانندگی با احتیاط در آن صورت می‌گیرد. ولی هنوز چند کیلومتری پیش نرفته‌ایم که تفاوت آن با جاده چالوس آشکار می‌شود چون کوه و دریا دیدار می‌کنند و عظمتی به وجود می‌آورند که شاید نظیرش را در هیچ جای دیگر نتوان یافت. کسانی که ندیده‌اند می‌توانند جاده چالوسی را مجسم کنند که سمت دره آن اقیانوس است. دریای ِ کنار کوه جایگاه نهنگ است و ای بسا جنگل‌های اطراف جایگاه پلنگ، و همین سبب می‌شود که قهوه خانه‌های سر راه نام‌هایی مانند "تماشاگران نهنگ" داشته باشند.

کوهستانی بودن جاده سبب می‌شود که گهگاه چنان از مه پوشیده شود که فاصله ده متری را نمی‌توان دید و مه غلیظ آن هم یادآور مه انبوه در بلندترین نقاط جاده چالوس است.

اما یک تفاوت دیگر هم با جاده چالوس دارد. در حالی که جاده چالوس پر از آشغال است، در هیچ جای این جاده یک ذره آشغال پیدا نمی‌شود. در جای جای جاده تابلوهایی به چشم می‌خورد که اعلام می‌کند اگر کسی آشغال بریزد ۱۰۰۰ دلار جریمه خواهد شد. اما در واقع این اخطارها نیست که جاده و اطرافش را پاکیزه نگه می‌دارد، فرهنگ مردمان است. چون در بیشتر سال، جاده چندان شلوغ نیست که پلیس یا حتا مسافران دیگر ریختن آشغال را ببینند. مردم خود رعایت می‌کنند و کسی دلش نمی‌آید که چنان جاده زیبایی را به انواع زباله بیالاید.

همۀ اینها سبب می‌شود که چشم آدمی از دیدن منطقه سیر نشود. مسافران در نقاط مختلفی که برای کمپینگ اختصاص یافته اتراق کرده‌اند و ترکیب زنده انسان – جاده – کوهستان – دریا زیبایی‌هایی می‌سازد که نمی‌توان دل از آن برکند.

در سراسر منطقه دو نام بلند هم دیده می‌شود. یکی نام ویلیام راندلف هرست که از غول‌های رسانه‌ای نیمه اول قرن بیستم بود و بزرگترین زنجیره روزنامه‌های آمریکایی را در اختیار داشت و اکنون کاخش در ناحیه سن سیمون بر بلندی کوه، دور از جاده دیده می‌شود. دیگری هنری میلر یکی از جنجالی‌ترین نویسندگان آمریکایی که عاشق ناحیه بود و سال‌های ۱۹۴۴ تا ۱۹۶۲ در کارمل زندگی کرد در انتهای جاده بیگ‌سور. در اواخر جاده تابلوهایی دیده می‌شود که نشانی‌هایی از او، از جمله کتابخانه‌اش می‌دهد.

تمام نواحی کوهستانی حفاظت شده است و جنگل ملی لس پادرس نام دارد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب