همیشه دلش می‌خواست آوازخوان راک شود، ولی در ایران که موسیقی راک مُهر تأیید رسمی نخورده‌است، داشتن این آرزو مستلزم تعهد تزلزل‌ناپذیر به خود است.

شهرام شرباف که اکنون از آوازخوانان شناخته‌شدۀ راک فارسی است، طی سفر اخیرش به لندن آن روزها را به یاد می‌آورد و می‌گوید: "سفر درازی بود این سفر رسیدن تدریجی به من ِ خودم".

وی اکنون خوانندۀ اصلی و نوازندۀ گروه موسیقی راک "اوهام" است. شهرام همراه با گیتارنواز گروهش، شاهرخ ایزدخواه، توانسته‌اند هنرمندانه سازها و نوا‌های سنتی ایرانی و حتا اشعار کلاسیک فارسی را با آلات و موسیقی غربی درآمیزند و گونۀ به‌کلی نوِ موسیقی را ارائه دهند.  راه او به جایگاهی که اکنون دارد، فداکاری و امتحان‌های فراوانی به همراه داشته‌است.

شهرام شرباف از دنیای درون خود می گوید

پانزده سالش بود که این راه آغاز شد. در سال‌های آغازین انقلاب که او حتا اجازۀ حمل یک ساز موسیقی در خیابان‌ها را نداشت، شهرام و دوستانش خانۀ او را پاتوق کردند تا کنار هم موسیقی بسازند. خانواده‌اش از این کار او دل خوشی نداشتند و از بلندپروازی‌های هنری او حمایت نمی‌کردند. به گونه‌ای که یک روز او تصمیم گرفت کوله‌باری روی دوشش بیندازد و خانۀ پدری را ترک کند. می‌گوید: "ایرانی‌ها مردم محافظه‌کاری هستند و من باید بیشتر تلاش می‌کردم تا خودم بشوم".

سال ۱۹۹۹ نخستین آلبوم گروه اوهام با نام "نهال حسرت" رویید. آلبوم را برای دریافت پروانۀ انتشار به وزارت ارشاد فرستادند. با این که اشعار آن را از میان غزلیات حافظ برگزیده بودند و در کنار سازهای غربی، سه‌تار ایرانی هم بود، آلبوم اوهام به عنوان  نشانه ای از غرب‌زدگی رد شد.

شهرام می‌دانست که به عنوان یک نوازنده و خواننده زندگی مرفه و آسوده‌ای نخواهد داشت. اما تسلیم این واقعیت نشد. در سال ۲۰۰۴ گروه اوهام آلبوم "آلوده" را وارد بازار سیاه موسیقی کرد.

 در پاسخ به این که چه گونه او توانسته بود با این همه عناد و ستیز با واقعیت‌های جامعه و خواسته‌های خانواده‌اش سلامت روانی‌اش را حفظ کند، می‌گوید: "در ذهنم دنیای خودم را ساختم و همان جاست که زندگی می‌کنم. دوستان زیادی ندارم و کارم فقط ساختن موسیقی است".

علی‌رغم همۀ دشواری‌ها "اوهام"  در سال ۱۹۹۹ آلبوم نخستش را از طریق اینترنت به دست هواداران موسیقی راک ایرانی رساند و "نهال حسرت" اش به‌زودی شکفت و گل داد. در پی آن بود که راه گروه اوهام به خارج از ایران باز شد و طی سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ "اوهام" در شهرهای برلین، هامبورگ، فرانکفورت، روستوک، آمستردام و نیویورک هنرنمایی کرد.

شهرام که اکنون سی و شش سال دارد، همواره از فراز به نشیب افتاده و از نشیب به فراز رفته‌است؛ گاه طول یک هفته در تالارهای شلوغ و پرهیاهو کنسرت داده و چند ماه بعد از آن برای سرپناه و غذا محتاج محبت دوستی بوده‌است. او اعتراف می‌کند که "سفر اوهام و فراز و نشیب‌های آن من را به عنوان یک انسان دگرگون کرد. قبلأ خیلی خودخواه بودم".

یک روز آفتابی و زیبای تابستانی. کرانۀ جنوبی رود تیمز لندن. گردشگران بی‌پروا اطراف هنرمندان خیابانی تجمع کرده‌اند و غرق تماشای هنرنمایی آنهایند. شهرام پس از نخستین اجرای مشترکش با شاهرخ در چهار سال اخیر در لندن، زیر آفتاب لم داده‌است تا دوباره نیرو بگیرد. او هم به فکر ترک ایران افتاده؛ این بار برای همیشه.

از نسل جوان موسیقی‌دانان ایران که در حال تولید انواع تازۀ موسیقی هستند، حمایت می‌کند. ولی گلایه دارد که فشار شدیدتر شده‌است: "کار در ایران واقعأ غیرممکن شده. آنجا به اندازه‌ای انرژی هدر می‌دهی که به‌زودی ازت دیگر چیزی باقی نمی‌ماند."

ولی ترک ایران کار ساده‌ای نیست. "هر بار که ایران را ترک می‌کنم، به‌شدت دلتنگش می‌شوم؛ دلم تنگ همه چیز ایران می‌شود: تهران، مردمش، دوستانم."

شهرام زندگی یک موسیقی‌دانی چون خودش در ایران را همسان "راه رفتن روی طناب سیرک" می‌داند. ولی وقتی قرار بود میان پناهندگی در بریتانیا و بازگشت به ایران یکی را برگزیند، شهرام تصمیم گرفت به کشورش برگردد و همچنان روی آن طناب راه برود. می‌گوید: "محل فیزیکی، تنها یکی از عناصر هستی است: جهان واقعی‌ات را درون خودت حمل می‌کنی."

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب