بی نطیر بود، خانم نوایی عزیز.

به استاد بدیعی درود می فرستم. او و سازش سالیان سال گواه بر شادی و غم ما بوده است. شگفتا که در غربت دور نیز چراغ را روشن نگه داشته تا از پرتو نورش دلشدگان را چاره بسازد. آفرین به چنین خویشکاری آفرین ، ایدون بادا. به گفته ای درخت با سرشاخه ها تازه تر می شود. پریسا هم در دامن استاد آموخته و اینک سرفراز درکنار وی همنوازی می کند.
به احترام استاد و پریسا بانو از جای بر می خیزم و ادای احترام می کنم. دیرزیوی و بهزیوی استاد و پریسا بانو را آرزو می کنم.
تورج پارسی استاد سابق دانشگاه، پژوهشگر ایران شناسی

ایکاش من هم مثل شاعر توانا "لیثی حبیبی" می توانستم با توصیفی زیبا از این گزارش تشکر کنم. صدای خانم پریسا بدیعی براستی دلنشین است. بخوانید و بمانید با هم تا دیر و دور!

شعری برای پدر و دختر، تا بخوانند با هم، و امید وارم که تا دیرو دور بمانند سالم و خوش خوان و نیک نواز، با فراوان دلگشا آواز

بنواااااااااااااز
بنواااااااااااااز
بنواااااااااااااز
بنواز
بنواز
بنواز
باز ای پدر بردار سااااااز
بنواااااااااااااااز
بنواااااااااااااااز
بنواااااااااااااااز
بنواز
بنواز
بنواز
دلم خواهد ز سازت شعله ور گردم / پی گل واژه هایش در به در گردم
بخوانم ز احوال جانان سرودی / بگویم بر آن پاکزادم درودی
پدر هست و گلغنچه است این پدر / سراسر بهار است چو سازش، نگر
گل ِ آتش است در دل ِ دست او / که سازش شده لولی مست ِ او
برقصد به فرمان او هر زمان / سر پنجه آید چو او را نهان
بگوید سخن ها ز شور درون / بجوش آوَرَد سیم و چوب را خون
بدیع است رحمت حق چنان / پریسا شوم هر زمان ناگهان
به سازش نوایم فرازنده است / پریسا چه دارا و فرخنده است!
همان کودکی ها دلم چون شنید / به من گفت: پدر اینچنین کس ندید
پس آنگاه به آواز خواندم برش / همه آسمان گشت و من اخترش
پر از نغمه شد خانه و دفترش / ز گل واژه های خوش دخترش
بنوااااااااااااااز
بنوااااااااااااااز
بنوااااااااااااااز
بنواز
بنواز
بنواز
...............
سراسر هست می گردم / ز سازت مست می گردم
گل افشانی کنم هر دم / چو ماه دور تو می گردم
تو خورشید منی بابا
بنوااااااااااااااز
بنواااااااااااااز
بنواااااااااااااز
بنواز
بنواز
بنواز

باز ای پدر بردار سا اااااز

بنوااااااااااااز
بنواااااااااااز
بنواااااااااااز
بنواز
بنواز
بنواز

....................

از این که فضولانه گاه واژه ای را کش دادم برای راهنمایی نبوده است؛ بلکه عادت دارم در لحظه شور و آفرینش و بیداد (1)، آهنگی را در جا در نظر می گیرم و می خوانم؛ آنچه که دارم می سرایم. این فاصله ها برای آن دو استاد بزرگ نیست؛ برای من بوده در لحظه ی آفرینش و وَشتَن و آواز؛ که عموماً چون کولیان مست، دست افشان، و پر از هستی و هست؛ می سرایم و می نویسم.
این یک کامنت شعر و درجا سرایی است. می تواند تغیر کند؛ کم و زیاد شود؛ اگر لازم باشد.
پدر و دختر نازنین، پیوسته بساز باد شما را ساز و آواز!
با احترامات ویژه
لیثی حبیبی - م. تلنگر

اگر این کامنت شعر در جا سروده شده، برای خواندن بکار آید و احتیاج به تغییر داشته باشد؛ در خدمتم یک سر، چو پروانه ای پر از پرپر، به فصل سوختن و باور.

زیر نویس 1 - راستی چرا بیداد؟
این سخن به توضیحی جامع نیاز دارد که در این اندک نگنجد. در وبلاگ وَشتن واژه ها - یکی از وبلاگ های جنبش پاکیزه خوی تالش - مطلبی نیمه کاره دارم در باب چگونگی زایش شعر که آنجا به این نکته نیز پرداخته شده.

در ضمن دست بهار نوایی گرامی نیز درد نکند که گاه به فردوسی بی نظیر می پردازد عاشقانه، و گه به پدر و دختری هنرمند و فرهیخته. پس حق است که اضافه شود:

بهارت نوایی خوش افکنده است، به جام دل عاشقان. همیشه، نوایی، بهاری، بهار و نوای خوش آن بمان

رحمت الله بدیعی از معدود جواهرات باقی مانده از گنجینه موسیقی ایرانی است وتوجه جدیدآنلاین به ایشان و دختر هنرمندش جای قدردانی دارد، اما متاسفانه تنظیم برنامه خالی ازایراد نیست . از همه بدترعدم ارتباط زمانی گفته ها با عکسهاست .او ازهشت سالگی میگوید وما تصویر پنجاه سالگی اش را می بینیم ، او از زندگی بعد از انقلابش میگوید و ما تصاویر ده - بیست سال پیش از انقلاب را می بینیم . میدانم و خیلی هم خوب میدانم که چقدر یافتن مدارک برای این همزمانی ها مشکل است ولی شماهم میدانید وخیلی هم خوب میدانید که چنین تنظیمی محال نیست.
و چقدر جای "دیلمان" با صدای پریسا خانم در این گزارش خالیست.