گرچه با اکراه به ایلام رفتم، اما وقتی باز آمدم، شوق دیدار دوباره اش رهایم نمی کرد.

یک کوهستان باغ فندق، یک دَمَن باغ گل گاوزبان. این است تصویر اشکور در ذهن من.

زار، که برخی آن را نماد روح پلید و جن می شناسند، از شمال اتیوپی به ایران رسیده است.

شهر دوشنبه، "موش"هایی دارد با خوبی های یک وسیله نقلیه عمومی.

در کتابخانه صدیقه دولت آبادی زنان می توانند بدون روسری راحت بنشینند و کتاب بخوانند.

کودکان یاد می گیرند که چگونه با مشکلات و آسیب های پیش رویشان دست و پنجه نرم کنند.

در اردیبهشت ایران، رنگ و بوی دیگری دارد و شهر شیراز که بهار نارنجش معروف است.

یکی از بحث های عمده در میان مهاجران افغان آموزش کودکان و نوجوانان است.

شهری که خانۀ امیدم بود، به نظرم بیگانه آمد. من یار دیرینه ام، اهواز خودم را می خواستم.

"دیوانگی" عنوان نمایشنامه ای است که یک کارگردان تئاتر تاجیک روی صحنه برده است.

بازی بزرگ، نام جشنواره ای است در لندن برای نشان دادن هنرهای افغانستان معاصر.

هنر بیژن ترقی گفتن داستان در ترانه بود. کمتر کسی است که ترانه ای را از او نشنیده باشد.

هیجان، ترس و لذت را مردم شهر نشین در فضاهایی چون شهربازی جستجو می کنند.